Απουσίαζε ο χρόνος της Μαρίας Τσιράκου

[fblike]

 
νύχτωνε φως εκείνη την πανσέληνη νύχτα καλοκαιριού που σηκώθηκα ή ξάπλωσα- δε θυμάμαι. μάζεψα τα ξεραμένα τριαντάφυλλα από το πάτωμα, μου σκούπισα τον ιδρώτα, πήραν χρώμα, έγιναν άλικα ξανά, άλικα ήταν;- δε θυμάμαι. γέμισα το βάζο με νερό, τα έβαλα μέσα, τα μύρισα.
απουσίαζε ο χρόνος όταν συνέβησαν αυτά.
από το ανοιχτό παράθυρο έρχονταν φωνές παιδιών. ρακένδυτα κι όμως έπαιζαν. άνοιξα το ψυγείο. είχα φυλάξει το γάλα της μάνας μου, για ώρα ανάγκης. το γάλα που με βύζαξε. σ’ έχω ανάγκη μάνα, ατόφια ώρα τώρα, φώναξα. οι τοίχοι ξεχείλωσαν. πήραν τη μορφή των προγόνων μου. τα χέρια τους μου χάιδεψαν τα μάτια. έκλεισα τα δάκρυα στο ίδιο μπουκάλι. βγήκα στο δρόμο τρέχοντας. τα παιδιά ακόμα εκεί. ακόμα έπαιζαν. ακόμα ρακένδυτα. πεινάει κανείς; ρώτησα- θυμάμαι. μαζεύτηκαν γύρω μου. με αγκάλιασαν, με χάιδεψαν. μου πήραν το μπουκάλι γάλα, το μπουκάλι δάκρυ, το μπουκάλι εγώ. με ήπιαν ατόφια ώρα- θυμάμαι.
ο ουρανός γέμισε χρώματα. έσβησε η νύχτα. ο κόσμος ξημέρωνε. ακούστηκε το πλήρες να θροΐζει. υπήρξα σαν από πάντα σε ένα όνειρο- θυμάμαι. αρνήθηκα να το ξεχάσω – θυμάμαι. ήσυχη ζωή σε τάισα- θυμάμαι. άνοιξα το παράθυρο. τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν στο δρόμο.
απουσίαζε ο χρόνος όταν συνέβησαν αυτά.