Ελλαδα, σου μιλαω… με ακους;

 
Ελλάδα σου τα έδωσα όλα και πια δεν είμαι τίποτα
Ελλάδα, δυο ευρώ κι εισοσιεπτά σέντσια,
όλα κι όλα στη τσέπη μου
δεν μπορώ ούτε να αντέξω τον ευατό μου με τη σκέψη του.
Ελλάδα, πότε θα βάλουμε ένα τέλος στην απελπισία των ανθρώπων;
Άντε απαφτώσου με τα δάνεια και τα μνημόνια και τους φόρους και την απανθρωπιά σου
Δεν είμαι στις καλές μου και πως να είμαι;
Δεν έχω κέφι να διαβάσω ένα ποίημα
στην πραγματικότητα κανείς δεν διαβάζει ποιήματα εδώ
ούτε καν αυτοί που τα γράφουνε
Ελλάδα, πότε θα ξαναγίνεις γαλανή, σαν τον αφρό του κύματος το καλοκαίρι;
Πότε θα πετάξεις τα κουρέλια που σου φόρεσαν
να μοστράρεις σαν Ευρωπαία
Πότε θα κοιτάξεις τον ευατό σου
μέσα από τους τάφους και τα ερειπωμένα μνημεία;
Πότε θα γίνεις αντάξια των 10.000.000 παιδιών σου
που σκοτείνιασαν από πίκρα τα μάτια τους;
Ελλάδα, γιατί γέμισαν δάκρυα οι βιβλιοθήκες σου,
ενώ στην πραγματικότητα κανείς δεν χύνει σταγόνα
μήτε δάκρυ, μήτε ιδρώτα πάνω σε τυπωμένες σελίδες;
Σιχάθηκα τις θεοπάλαβες υποσχέσεις, τις απελπισμένες εκκλήσεις
τα πολιτικά ψέμματα, κατά συνθήκη και κατά κανόνα.
Ελλάδα, ως πότε θα αγοράζεις, πατάτες από την Αίγυπτο,
κρεμμύδια από την Τουρκία και σκόρδα από το Μαρόκο;
Πότε θα πάψει να είναι το όνειρο όλων
να μπορέσουν να μπουν σε ένα σούπερ μάρκετ και να αγοράσουν
όσα τραβάει η ψυχή τους;
Λες κι αν γεμίσουν τα ψυγεία, τα ντουλάπια, τις κοιλίες
θα νοιώσουν πιο ευτυχισμένοι, πιο δικαιωμένοι, πιο σίγουροι…
Ελλάδα, στο κάτω κάτω, όπως μάθαμε στο σχολείο, εμείς είμαστε οι τέλειοι,
εσύ και εμείς, κι όχι ο κόσμος γύρω μας
που ως γνωστόν έτρωγε βελανίδια, όταν εμείς ξαπλωμένοι στην αγορά
ανακαλύπταμε τον κόσμο για τον κόσμο όλο;
Ο αιώνας μας σου έπεσε πολύ βαρύς
και μας έκανες να θέλουμε να αγιάσουμε.
Πρέπει να υπάρχει κι άλλος τρόπος να σωθείς
απ΄το να μας μαχαιρώνεις κάθε μέρα
πιο βαθιά
πιο βαθιά
πιο βαθιά
μέχρι το κόκκαλο
Ο Καβάφης απέμεινε στην Αίγυπτο,
Ο Καρυωτάκης κάνει τα μπάνια του στη Πρέβεζα
ο Καββαδίας ταξιδεύει στον ειρηνικό
ο Σολωμός χάθηκε σε κάποια ράχη των Ψαρρών
θαρρώ κανείς τους δεν θα γυρίσει πίσω
κακό σημάδι
κακή μοίρα
Αραγε έχεις στο νου σου κάποιο σχέδιο ή είναι όλο τούτο
κάποια λογής κακή φάρσα;
Αρνούμαι να παραιτηθώ
από την έντονη επιθυμία μου να ζήσω και να πεθάνω εδώ.
Ελλάδα, μη με ζορίζεις, δεν ξέρω τι είμαι ικανός να κάνω
Ελλάδα, πέφτουνε τα λουλούδια της δαμασκηνιάς
πέφτουνε τα λουλούδια της νιότης μας
πέφτουν οι ανθοί της ζωής μας
Έχω μήνες να διαβάσω εφημερίδα
κάθε μέρα κάποιος με απειλεί
κάποιος με κρίνει ένοχο
“μαζί τα φάγαμε”, λέει
κι εγώ ψάχνω να βρω που έκρυψα
τα γρόσια της προδοσίας μου.
Ελλάδα, παιδί ήμουν κομμουνιστής
και δεν λυπάμαι καθόλου γι αυτό.
κομμουνιστής ο πατέρας μου
κομμουνιστής ο παππούς μου
ακολούθησα τα βήματα τους
άσχετα αν στη πορεία ξεστράτισα
Και τώρα δεν αντέχω
Καπνίζω μαριχουάνα με κάθε ευκαιρία
καταπίνω ηρεμιστικά ακατάπαυστα
να μη καταλαβαίνω, όσα
ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνω
Κάθομαι σπίτι μου μέρες ολόκληρες, άνεργος, πράος
με ένα τηλέφωνο να χτυπά μόνο για απλήρωτους λογαριασμούς
Όταν πηγαίνω στα Εξάρχεια μεθάω, και λέω :
Θεέ μου, φύλαγε με από τους πειρασμούς της αναξιοπρέπειας
κάθομαι σπίτι μου με τα μάτια καρφωμένα
στα τριανταφυλλάκια του ντουλαπιού
στις εποχές που τα υλικά διακόσμησης ήταν χρήσιμα
Το έχω πάρει απόφαση, θα έχουμε φασαρίες
Το έχω πάρει απόφαση, θα μπλέξω σε καυγάδες
Θα έπρεπε να με δεις να διαβάζω Μάρξ,
ταυτόχρονα με Μπουκόφσκι
Ο ψυχαναλυτής μου προτείνει,
να κρυφτώ σε κάποιο ίδρυμα
να αποκτήσω λίγη ισορροπία
χωρίς να εγγυάται κάτι τέτοιο
Δεν θα πω το Πάτερ Υμών
Δεν θα πάω να φάω στα συσσίτια αλληλεγγύης
Δεν θα ζητήσω επίδομα ανεργίας
Έχω μυστικά,
έχω αμαρτήματα,
κουβαλάω προδοσίες
είμαι γεμάτος κοσμικές δονήσεις.
Ελλάδα, σε σένα μιλάω…
Θα αφήσεις το ΒΗΜΑ και το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ να ποδοπατήσει την αισθηματική ζωή σου;
να προσβάλει την αισθητική σου ιστορία;
Είμαι σκλάβος του ΜΕΓΚΑ και του ΑΝΤΕΝΝΑ.
Είμαι καρφωμένος στις 8.00 να δώ όλους αυτούς
που μου κουνάνε το δάχτυλο
σαν σε αδιάβαστο μαθητή
σαν σε αδιάβαστο πτώμα
Τα εξώφυλλα των εφημερίδων με καρφώνουν
κάθε που κάνω να ξεγλιστρήσω δίπλα απ΄το
γωνιακό ψιλικατζίδικο
που ακόμα χρωστάω τα τσιγάρα της βδομάδας
Τα εξώφυλλα των εφημερίδων μου μιλάνε για την ευθύνη μου.
Οι επιχειρηματίες είναι σοβαροί.
Οι δημοσιογράφοι είναι έντιμοι.
Οι πολιτικοί είναι υπεύθυνοι.
Όλοι τους είναι υπεράνω πάσας υποψίας
εκτός από εμένα.
Μου κατεβαίνει τότε η ιδέα πως εγώ είμαι η Ελλάδα.
Πάλι μιλάω μοναχός μου, χωρίς κανείς να με ακούει.
Η Ευρώπη ορθώνεται εναντίον μου.
Δεν έχω ούτε καν την πιθανότητα ενός Ισπανού, ενός Ιρλανδού,
ενός Ιταλού, ενός Πορτογάλου.
Καλύτερα να λογαριάσω τους εθνικούς μου πόρους.
Οι δικοί μου πόροι αποτελούνται από δυο μασούρια χασισιού Κρήτης
εκατομμύρια γεννητικά όργανα που μου έτριψαν στη μούρη
και ιδιωτική ποίηση που δεν μπορεί να τυπωθεί
που δεν αρέσει σε κανένα κι όμως
τρέχει μέσα στο αίμα μου
με χίλια τετρακόσια μίλια την ώρα
να φτάσει στο Αιγινήτειο
ή σε κανένα διανυκτερεύων τρελάδικο.
Δε λέω κουβέντα για τις φυλακές,
ούτε για τα εκατομμύρια των αδικημενων που ζουν
κάτω από το λιγοστό φως πεντακοσίων μισοπεθαμένων ήλιων.
Δεν λέω κουβέντα για όσους βγάζουν φτερά
σε έρημες ταράτσες και βουτούν σαν βόμβες
να συναντήσουν το στεγνό χώμα.
Ακόμα και τα μπουρδέλα σε εαυτό τον τόπο
γέμισαν θάνατο, γέμισαν μαύρη καταχνιά.
Θα συνεχίσω να ακούω ιδρωμένα χείλη ασεβών
σαν τον Πάγκαλο, να σκορπούν λέξεις ανακατεμένες
με ασχήμια, κακογουστιά και έπαρση.
Ελλάδα, ελευθέρωσε τον Άκη Τσοχατζόπουλο.
Ελλάδα, προστάτεψε τους Μάκη Βορίδη, Άδωνι Γεωργιάδη,
τον Θανάση Πλεύρη και τον Κυριάκο Βελόπουλο.
Ελλάδα, καμάρωσε τα παλικάρια σου της απαστράφτουσας ΑΥΓΗΣ
που καθαρίζουν κάθε μέρα τον τόπο
από την κόπρο των μεταναστών.
Ελλάδα, ο Μάκης Ψωμιάδης και ο Αχιλλέας Μπέος
δεν πρέπει να πεθάνουν.
Είναι κομμάτι του πολιτισμού σου, της αναπνοής σου.
Ελλάδα, είμαστε τα παιδιά του Αβράαμ, έτοιμα να μας θυσιάσεις.
Ελλάδα, όταν ήμουν εφτά χρονών, η μάνα μου
με πήγαινε σε συγκεντρώσει κομμουνιστικών οργανώσεων
μας πούλαγαν στραγάλια μια χούφτα με κάθε κουπόνι
και κάθε κουπόνι έκανε μια δραχμή
κι άλλη μια ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
κι όλοι οι λόγοι ήταν με το ελεύθερο
κι όλοι οι ομιλητές ήσαν ευαίσθητοι
με τους φτωχούς και τους εργάτες
δεν έχεις ιδέα τι όμορφο που ήταν το κόμμα στα 1975
ο Χαρίλαος ήταν σπουδαίος γέρος, άνδρας με τα όλα του
μια φορά μ΄έκανε να κλάψω
δεν έχεις ιδέα πόσο όμορφα ήταν εκεί στο 1975
όχι σαν σήμερα.
Ελλάδα, δε θες στα αλήθεια να μπλεχτείς σε πόλεμο με τους Ισχυρούς.
Τα Βερολινα, Τα Παρίσια και τα Λονδίνα.
Το Γερμανία θέλει να μας φάει ζωντανούς.
Το Γερμανία είναι τρελό για δύναμη.
Θέλει να μας πάρει τα σπίτια μας, το χρυσό μας, το πετρέλαιο μας
τα νησιά μας, τις γυναίκες μας, τα αρχαιολογικά μας κοσμήματα
την Ιστορία μας… Θέλει να μας καταπιεί.
Αυτό θέλει να αρπάξει το Μύκονο, το Κέρκυρα, το Κρήτη.
Αυτό όχι καλό, Αυτό κάνει Έλληνες μιλάνε Βουλγάρικα.
Αυτό θέλει να μας βάζει όλους δουλειά δεκαέξι ώρες τη μέρα
με μισθό 100 ευρώ,
Βοήθεια!!!
Ελλάδα, αυτό είναι πολύ σοβαρό.
Ελλάδα, τα βλέπω όλα μαύρα. Αυτή είναι η εντύπωση που μένει όταν βλέπω τηλεόραση.
Ελλάδα, το βρίσκεις σωστό αυτό;
Καλύτερα να σου πω τι θέλω.
Δεν θέλω να καταταγώ στον στρατό
ούτε να μένω σπίτι άνεργος
ούτε να δουλεύω απλήρωτος
ούτε να ζώ πεθαμένος
μεθυσμένος
άπλυτος
πεινασμένος
έρημος
αναξιοπαθής
και εγκαταλελειμμένος
Έχω μυωπία
έχω σάκχαρο
και τέλος πάντων είμαι ψυχοπαθής.
Ελλάδα, βάζω κι εγώ το χέρι μου στις πληγές σου
Ελλάδα, φταίω κι εγώ που αιμορραγείς
Ελλάδα, σου μιλάω… με ακούς;
Παράφραση του ποιήματος ΑΜΕΡΙΚΗ
που έγραψε ο Άλλεν Γκίνσμπεργκ
στο Σαν Φραντσίσκο το 1955