Τα παραμύθια είναι καλύτερα να τα ζεις

[fblike]
 

 
της Μαρίας Στρίγκου/*/
Ονειρεύτηκα λέει ένα παράθυρο. Απ’ τη μέσα του πλευρά εγώ. Να κοιτώ κίτρινες στεριές. Να κοιτώ μελλανά κύματα. Να κοιτώ σύννεφα, παιδικά μπογιατισμένα. Μια στάξη γκρι, μια στάξη λευκό, μια στάξη κόκκινο. Ανακατωμένα.
Κι ήταν ησυχία παντού. Και μέσα κι έξω απ’ το όνειρο. Μονάχα η επιθυμία ανάσαινε. Λαχανιασμένα σαν έφηβη που ξεθεώθηκε στην τρεχάλα.
Στο ύστερα, με τα μάτια ξυπνητά, βάλθηκα να παζαρεύω την αρχή του παραμυθιού. Να την πω “καλημέρα σας” με χαλούσε. Ποιο παραμύθι
ξεκινά ξημερώματα, με το θόρυβο του φορτηγού που μαρσάρει στην ανηφοριά; Και να μην το έκανε σκόπιμα πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε. Να σπάσει τον υμένα της μαγείας διαρρηγνύοντας τον φοβικά.
Μπορεί γι’ αυτό να βρέχει κάθε πρωί στο μυαλό μου. Αν εκβιάσεις την κάμπια να γίνει πεταλούδα γρηγορότερα απ’ το που της χρειάζεται, αποτυχία και θάνατο μετράς. Απαιτούνε και τα φτερά την ώρα τους στο πέταγμα.
Θα μπορούσα ν’ αρχίσω να αφηγούμαι το βλέμμα σου, που συνήθισε να μην τρομάζει απ’ τα ανυπότακτα φορτηγά. Μα στην μεταξύ μας επικοινωνία, μου αρέσει να γίνομαι τυφλός. Ότι μου χρειάζεται να μάθω, προτιμώ να το “διαβάζω” με την αφή. Παράγραφο την παράγραφο. Σάρκα τη σάρκα.
Μετά έμαθα τυχαία, πως το χειμώνα, τα παραμύθια είναι καλύτερα να τα ζεις. Όχι να τα διαβάζεις.
/Ούτε εσύ το ήξερες ε;/
Γι’ αυτό πεθαίνουν από μελαγχολία τα φύλλα των δέντρων. Κι από προσδοκίες. Ληξιπρόθεσμες.
artwork : Jon Jacobsen