Η ευτυχία πλησιάζει, έρχεται η ανάπτυξη…

[fblike]
 

 
 
του Θόδωρη Γιαχουστίδη/*/
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είδατε την ταινία «NO» από τη Χιλή όταν προβλήθηκε
στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (προσέξτε:
όχι «της πόλης μας» αλλά «Θεσσαλονίκης»). Δεν ξέρω πόσοι σκοπεύετε να τη
δείτε τώρα που προβάλλεται (πλέον, για δεύτερη εβδομάδα) σε μία αίθουσα
πολυκινηματογράφου της… πόλης μας (χε, χε…). Ως κριτικός κινηματογράφου
σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Ως πολίτης όμως αυτής της ρημαγμένης
χώρας τη συστήνω ακόμα περισσότερο, εμφατικά και με πάθος!
Τι μας λέει με δυο κουβέντες η ταινία; Μα πως η πολιτική είναι θέμα μάρκετινγκ.
Ένα εύστοχο διαφημιστικό, ένα εύηχο και πιασάρικο τζινγκλάκι μπορεί
να επηρεάσουν πολύ πιο αποτελεσματικά τις μάζες από καλοδιατυπωμένα
επιχειρήματα, από εύγλωττες αναλύσεις, από την ίδια την αλήθεια! Η στρατιωτική
χούντα του Πινοσέτ έπεσε το 1988 όχι μετά από λυσσαλέα αντίσταση
του λαού, μετά από απεργίες, μετά από αποβολή του φόβου που είχε επιβάλλει
το καθεστώς. Έπεσε επειδή ένας μαρκετίστας πούλησε ελπίδα! Επειδή
ένας άνθρωπος της διαφήμισης έπεισε τους συμπατριώτες του ότι ψηφίζοντας
NO (όχι), να μην γίνει δηλαδή πρόεδρος της δημοκρατίας (τι ειρωνεία,
έτσι;) ο Πινοσέτ, η ευτυχία θα έρθει στη χώρα! Η μεγάλη πλειοψηφία των Χιλιανών
ήταν φοβισμένη και βολεμένη. Μια χαρά περνούσαν με τον Πινοσέτ
-αρκεί βέβαια να μην ήταν κομουνιστές, ομοφυλόφιλοι ή συνδυασμός και
των δύο! Γιατί να ψηφίσουν NO και να διακυβεύσουν τα πάντα; Μα επειδή η
ευτυχία πλησιάζει!
Το πόσο πολύ όμοιες είναι οι καταστάσεις που περιγράφει η ταινία για το
1988 με αυτό που βιώνουμε στην Ελλάδα του σήμερα, του 2013, δεν λέγεται!
Διαφημιστές έχουν πάρει εκεί στην κυβέρνηση και ξεσκίζουν με όρους
μάρκετινγκ καθετί που μπορεί να θεωρηθεί αντίσταση είτε προέρχεται από
τον Σύριζα είτε από το ΚΚΕ είτε από το χώρο των αναρχικών. Ζούμε πλέον
σε μια χώρα όπου κυριαρχεί ένα απολυταρχικό, αυταρχικό καθεστώς που
μισεί τους φτωχούς, έχει εκτινάξει την ανεργία και τη μιζέρια – και τις αυτοκτονίες
-σε δυσθεώρητα ύψη, επωάζει το αβγό του φιδιού, ξεπουλάει την
πατρίδα, κάνει τη ζωή μας μπουρδέλο. Κι ας νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι
να πει ο καθένας την παπαριά του. Αντίσταση από το facebook και το twitter,
δύσκολα… Κι αντί ο κόσμος να αντιστέκεται μαζικά, να αντιδράει συλλογικά,
να δείχνει σφυγμό, αποκοιμιέται με τον «Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή» και
τα άλλα τούρκικα σίριαλ που κυριαρχούν στην τηλεόραση. Αποδέχεται φοβισμένος
ότι «έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα». Πηγαίνει μπουλουκηδόν σε
συσσίτια χάνοντας την αξιοπρέπειά του – η πείνα αντί να λειτουργεί ως φιτίλι
οργής γίνεται όργανο υποτέλειας. Χειροκροτεί την αστυνομική βία εναντίον
μαύρων, πακιστανών, μεταναστών, αναρχικών – δεν του κόβει πως στο τέλος
της ουράς βρίσκεται ο ίδιος. Αναπαράχθηκε πολύ στα social media τελευταία,
είναι όμως εντελώς μα εντελώς σωστή η ρήση του Καμί: «Μια από τις
χειρότερες αιτίες
εχθρότητας είναι η
λύσσα και η ποταπή
επιθυμία να δεις να
υποκύπτει, αυτός που
τολμάει να αντιστέκεται
σ’ αυτό που σε
συνθλίβει».
Οι νοικοκυραίοι που φοβούνται πως θα χάσουν τα σπίτια τους
από την Αριστερά όταν κάποτε (!) έρθει στην εξουσία… τα χάνουν από χαράτσια
και από την αδυναμία να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Κι αντί
να κάνουν κάτι γι’ αυτό φωνάζουν για τους Συνασπιστές που η αλήθεια είναι
πως πέφτουν από το ένα επικοινωνιακό λάθος στο άλλο.
Ζούμε στη δημοκρατία του photoshop, της επιστράτευσης, της βίας και του
φόβου. Ας ελπίσουμε ότι η πλευρά του NO στην πατρίδα μας θα βρει καλύτερους
διαφημιστές από αυτούς που διαθέτει τώρα. Το κυριότερο: ας καταλάβουμε
όλοι πως η ευτυχία δεν είναι δεδομένο, πως δεν μας παρέχεται χωρίς
να πασχίσουμε για αυτήν. Και πως είναι κάτι παραπάνω από ένα σύνθημα το
οποίο λέμε στον εαυτό μας ώστε να κοιμόμαστε ευκολότερα τα βράδια. Τον
ύπνο του δικαίου βεβαίως, βεβαίως…
artwork : Howard Ashton-Jones
 από το κινηματογραφικό site : www.cine7.gr