Τα Σαββατοκύριακα Γίνεσαι Ολόκληρος…

[fblike]
 

 
Γράφει ο Σοφοκλής Μαργαρίτης/*/
Κάθε μέρα ξυπνάς με διάθεση ανύπαρκτη. Ανοίγεις νυσταγμένος και με κόπο τα μάτια σου. Σηκώνεσαι με δυσκολία από το κρεβάτι. Δε λες καλημέρα στους δικούς σου. Περιορίζεσαι στο να κουνήσεις ελαφρώς το κεφάλι. Τρως κάτι βιαστικά και φεύγεις για τη δουλειά. Βάζεις ακουστικά στα αυτιά. Δε θες να ακούς κανέναν. Φτάνεις στο τόπο της εργασίας σου. Χαιρετάς μάλλον τυπικά τα άτομα στο εργασιακό σου περιβάλλον, κάνεις τη δουλειά σου τελείως μηχανικά και επιστρέφεις στο σπίτι. Κάθεσαι στο τραπέζι μαζί με τους δικούς σου για το μεσημεριανό. Απαντάς μονολεκτικά στις ερωτήσεις τους. Τελειώνεις το φαγητό σου όσο πιο σύντομα μπορείς και κλείνεσαι στο δωμάτιό σου. Περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου χαμένος μέσα στις μουσικές σου και στις ταινίες σου. Που και που το τηλέφωνο κτυπά και ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό σου. Και όλο αυτό γίνεται για πέντε συνεχόμενες μέρες.
Ξημερώνει Σαββάτο! Ξυπνάς μέσα στα χαμόγελα! Ετοιμάζεσαι μέσα στη χαρά, δίνεις ένα ζεστό φιλί στο μάγουλο της μητέρας σου και ξεκινάς για τη δουλειά! Το χαμόγελο παραμένει εκεί, ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου! Μόνιμο, να δείχνει προσμονή! Φτάνει το μεσημέρι. Χαιρετάς εγκάρδια. Μοιράζεις απλόχερα τις ευχές για καλό Σαββατοκύριακο δεξιά και αριστερά και κατευθύνεσαι προς τα ΚΤΕΛ! Το λεωφορείο ξεκινά! Βυθίζεσαι στο κάθισμα, με τα μάτια καρφωμένα στο τοπίο έξω. Στα αυτιά έχεις πάντοτε την αγαπημένη σου μουσική. Μετά από δύο ώρες έχεις πια φτάσει στο προορισμό σου. Κατεβαίνεις γρήγορα. Βρίσκεσαι στη Θεσσαλονίκη! Το νιώθεις στον αέρα με τη κάθε σου ανάσα! Ψάχνεις με το βλέμμα σου και σύντομα η αναζήτησή σου σταματά. Ο άνθρωπός σου είναι εκεί και σε περιμένει. Πιάνεστε απ’ το χέρι και χάνεστε μέσα στο πλήθος. Η καρδιά σου μόλις έγινε ολόκληρη και άρχισε και πάλι να κτυπά…για δύο μέρες τουλάχιστον…