Θυμάμαι μικρή έβαλα το πρώτο μου σ’ αγαπώ σ’ ένα χρυσό κλουβί. Το κρατούσα εκεί μη ξεφύγει και ειπωθεί κατά λάθος. Υπήρχαν φορές που φτεροκοπούσε ζητώντας να βγει μα δε το άφησα. «Δεν είναι η ώρα ακόμα», το καθησύχαζα «Δεν είναι το πρόσωπο».
Χρόνια μετά και βρίσκομαι απέναντι σου. Τα μάτια σου μου το ζητάνε απελπισμένα. Δε μπορώ ν’ αρνηθώ. Μέχρι να βρω το κλειδί έχεις ήδη φύγει. Το ελευθέρωσα να έρθει να σε βρει. Πάγωσε μέσα στους χειμώνες, μύρισε την άνοιξη στην εθνική, το έλουσε καταιγίδα λευκών λουλουδιών και στάθηκε στο παράθυρό σου.
Σε είδε να κοιμάσαι, να ξυπνάς, να κλαις, ν’ αγκαλιάζεις, να φιλάς, να πονάς… Έπεφτε με φόρα στο παράθυρό σου κι εσύ δε το άκουγες. Δεν του άνοιγες. Το τέλος του καλοκαιριού το βρήκε κουρασμένο, σχεδόν ξεψυχισμένο να χτυπά με το ράμφος του το τζάμι. Δεν ξέρω αν ο θόρυβος σε έκανε να του ανοίξεις. Βρέθηκε στα χέρια σου ένα άλυκο κουρέλι που άφηνε την τελευταία του πνοή. Κάτωχρος το πέταξες όσο πιο μακριά μπορούσες.
Ο άνεμος μου έστειλε τον τελευταίο του ψίθυρο «Ποιος είπε πως δε πεθαίνουνε οι λέξεις;».
Μη με ακούς, μη με διαβάζεις. Μου έχουν τελειώσει τα λόγια από καιρό.

artwork : Jess Wathen