Ξημέρωσε. Μάζεψα την υγρασία απ” το φύλλωμα των δέντρων. Να νιφτώ. Να ξυπνήσω. Να δω αλλιώς τα πράγματα. Όπου κι αν κοιτάξω ξερολιθιές και βράχια. Κι ο ουρανός από πάνω να στέκει ακίνητος. Προσμένοντας…

Τα βράδια στις παρυφές των λόφων περπατούνε οι νεκροί. Καπνίζουν στριφτό και μασάνε τις αναμνήσεις μου.

Σου ταίριαζε τόσο ν” αγαπηθείς σαν παιδί. Να σε πάρει κάποιος απ” το χερι και να σε περπατήσει στις άκρες των λόγων. Ξέρεις…σύριζα στα αιχμηρά και στους πόνους. Ίσα να ακουμπάς μα να μην πληγώνεσαι.

Κι απ” το μέτωπό σου να στάζει ψιλός ίδρος η σιγουριά της αγάπης ποτίζοντας τα βασιλικά στο μπαλκόνι. Αυτά που σ” άρεσε να φυτεύεις μέσα στους τενεκέδες. Να “χει άρωμα η σκουριά τουλάχιστον.

Δεν μπόρεσα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχω απαντήσεις. Κοιτάζω τα χελιδόνια στο δειλινό. Μια να πετούν στην αρχή του νερού, μια να χάνονται στον αγέρα. Έτσι κι εγώ. Πετώ από εδώ στο εκεί. Προσμένοντας…

Θα μου πεις, γιατί δεν τραβάς προς τα θερμά κλίματα; Εκεί το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ. Ζέστη και ξηρασία.

Εκεί δεν αρχινάει μια βροχή με το παραμικρό. Δεν συνάζεται η υγρασία με τις χούφτες. Δεν νιώθεις εκείνο το τσούξιμο στα ραγισμένα κόκκαλα το βράδυ. Μήτε τις ελλείψεις. Σε αποχαυνώνει η αδιάκοπη επαφή με τον ήλιο. Δεν σκέφτεσαι.

Η σκέψη είναι; Αυτό είναι το βασανιστήριο λες; Ή που μεγαλώσαμε μέσα σε έναν Παράδεισο κι αντί να τον χαρούμε, ψάχναμε μεθοδικά να ζήσουμε το αντίθετό του; Μ” ένα απαγορεύεται μονάχα άνετα μπορείς να κερδίσεις τη διάκριση απ” το σωρό. Μπορείς όμως να κερδίσεις και την ευτυχία;

Κάποτε λέω θα φτιάξω ένα σπίτι. Εδώ. Μέσα στα πεθαμένα χώματα και στους ακίνητους βράχους. Και θ” αφήσω χώρο. Στα χελιδόνια. Να χτίζουν φωλιές τα καλοκαίρια. Για λίγο. Για όσα εγώ δεν μπορώ. Προσμένοντας…

artwork : Tom Chambers